Ты спявай, непрыкметная птушка, І вітай мой бярозавы гай, І вітай зіхатлівае сонца, Ты спявай, пяюха, спявай!
Мо, ты івалга, мо, берасцянка, Спеўным гукам сваім напаі. І гучаннем гаючым, шчаслівым Няхай шчодра напоўняцца дні.
Калі голае зробіцца голле І зямлю зноў атуліць мароз, Успамінаць тваю звонкую песню Буду з сумам, ды толькі без слёз.
Таццяна Мушынская |
 |
 |
Вясна, на жаль, хварэла ў дзень такі, Адлежвалася ў лесе, бліз дарогі. Спяшалася праз Нёман, напрасткі, Ды па калена замачыла ногі.
Але сняжок не сапсаваў настрой. Аб коцікі вярбы мы рукі грэлі. На мосце, над шумліваю ракой, Сакавіка бязвусага сустрэлі.
І ён, гуллівы, лёгкі, малады Нам сто гадоў з усмешкай напрарочыў. …На мост той я праз многія гады Сакавіку свайму аддзячыць крочу.
Таццяна Цвірка
|
Замяцеліў вішанькамі май. Сыпле й сыпле, несупынны гэткі. Прыгаршчамі поўнымі збірай У траве пялёсткі, як манеткі.
Языком іх вецер зліжа, ах! Не паспее і на смак забыцца – Вішнямі-каралямі ў садах Палахліва ліпень загарыцца.
Таццяна Цвірка
|
 |